Açıklama
Dünya bir bahçe ve o bahçenin tek çiçekleri onlar, çocuklar… Onlar öyle bir bereket ki hepsi farklı renkte bir şaheser, hepsi farklı kokuda bir melek. Atılan her adımda, alınan her nefeste ve kırpılan her gözde geleceğe geliyoruz dediğimiz birer vekil. Aslında hayata dair attığımız adımlarımız onlar, çocuklar… Sonsuza ulaşmanın tek yolu, nesli devam ettirmenin tek çaresi, adlarımızın anılmasını sağlamasının en önemli gereği onlar, çocuklar… Onlar çocukta bizler neyiz peki? Bizler kimiz? Ebeveynler kimler? Çocukların ruhunu kirleten asalaklar mıyız? Onların hayatını boşluk, kayıp haline getiren şiddetli şimşekler miyiz? Kayıp ruhlu çocukların anası mıyız babası mıyız? “Ne kendisine ne de topluma bir faydası var” diye eleştirdiğimiz insanlar haline getireceğimiz o çocukların mühendisleri kim? O şuursuz büyükler, bizler miyiz? “Tek bir tokattan ne olacak canım, haketti o da!” diye kendi kendinİ savunan sözde masum özde akıllı günahkarlar mıyız?
Evet; sen de çocuktun. Unuttun mu yoksa? Gözlerin fıldır fıldır dönerdi her şeyin ve de herkesin üzerinde… Ne yapsam diye bakar dururdun o her şeye ve herkese.
Değerlendirmeler
Henüz değerlendirme yapılmadı.